به آیدا۱۳۴۳   سنگ می‌کشم بر دوش،سنگ ِ الفاظسنگ ِ قوافی را.و از عرق‌ریزان ِ غروب، که شب رادر گود ِ تاریک‌اش                       ... ادامه مطلب

تو نمی‌دانی غریو ِ یک عظمتوقتی که در شکنجه‌ی یک شکست نمی‌نالد                                                           چه کوهی‌ست!تو نمی‌دانی نگاه ِ بی‌مژه‌ی محکوم ِ ... ادامه مطلب

نه آب‌اش دادمنه دعایی خواندم،خنجر به گلوی‌اش نهادمو در احتضاری طولانیاو را کُشتم. به او گفتم:                 «ــ به زبان ِ دشمن ... ادامه مطلب

شن ــ چو!              کجاست جنگ؟در خانه‌ی تو                  در کُره                           در آسیای دور؟اما تو        شن               برادرک ِ زردْپوست‌ام!هرگز جدا مدانزان کلبه‌ی ... ادامه مطلب

بدن ِ لخت ِ خیابان                        به بغل ِ شهر افتاده بودو قطره‌های بلوغ                       از لمبرهای راه                                           بالا می‌کشیدو تابستان ِ ... ادامه مطلب

خوابید آفتاب و جهان خوابیداز برج ِ فار، مرغک ِ دریا، بازچون مادری به مرگ ِ پسر، نالید. گرید به زیر ... ادامه مطلب

گر تو شاه دخترانی، من خدای شاعرانممهدی حمیدی   ـ «این بازوان ِ اوستبا داغ‌های بوسه‌ی بسیارها گناه‌اشوینک خلیج ِ ژرف ِ ... ادامه مطلب

راه     در سکوت ِ خشم                             به جلو خزیدو در قلب ِ هر رهگذرغنچه‌ی پژمرده‌یی شکفت: «ـ برادرهای یک بطن!    یک آفتاب ... ادامه مطلب